Etter å ha sett den tretten meter lange betongveggen ho vart tildelt i det nye regjeringskvartalet, visste Mari Slaattelid at ho måtte måla på sjølve betongen.

– Ikkje kle han inn. Veggen er eit bygningselement som også er ei tosidig, monumental tavle. Motivet, som slår ring rundt veggen, gjer objektkarakteren sterkare. Om du kjem utanfrå, er du så tett på veggen at det er fargeflatene, meir enn motivet, som kjem deg i møte. Når du rundar veggen, vidar rommet seg ut, og måleriet på denne sida får ein annan verknad.

Det at folk ikkje stansar opp, at det er eit vrimleområde rundt veggen, trur ho kan vera ein god situasjon.

– Kva som er gode vilkår for kunst, er ikkje heilt opplagt.

Som dei tre andre kunstnarane i prosjektet, har Slaattelid fått tildelt eit inngangsparti med ein vegg som har to sider. Ho skildrar veggen som eit fantastisk «lerret», inviterande trass i storleiken, og ho bestemde seg tidleg for å måla ei frise, eit langstrekt, horisontalt måleri, ofte måla direkte på vegg og med samanhengande scener.

– Ei frise sett saman av vimplar er ein idé eg har fundert på i mange år. Her hadde eg eit stort, ubrukt skissemateriale, seier ho, når me møtest heime hos henne ein av dei første maidagane.

Slaattelid har tatt bilete av vimplar over lang tid, hundrevis av dei.

– Det er ikkje før du har fotografert desse krappe rørslene, at du oppdagar det komplekse tredimensjonale rommet dei utgjer. Det er ein slags dans, som du fyrst ser i frosne einskildbilete. Då eg dreiv med denne filminga og fotograferinga, kunne eg oppleva at det var eg sjølv som vart slengt rundt i vinden.

– Som motiv er vimpelen nærast umogeleg, seier ho. – Ein lang strimmel som ikkje fyller noko format, og som endar i ingenting. Men når han legg seg meir kompakt og samla, med dei romskapande kvite stripene på kryss og tvers, er han brått noko anna.

I ein tekst om kunstprosjektet skriv Slaattelid: «Vimpelen er eit veikt flagg, eit ikkje-flagg. Det er heist som ein invitasjon, som dekorasjon, eller for å unngå ei naken flaggstong. Den norske vimpelen har slektskap med nasjonalflagget, men manglar flagget sin monumentalitet og aura. Ein vanleg vimpel har ingen kross, altså ikkje kristen symbolikk og ingen reglar for bruk og destruksjon. Han feirar ingenting verken offentleg eller privat. Ein vimpel er ein markør for eigarskap og nærvær: Me er til stades, og dette er ein vanleg dag.

Ideen om vimpel-figurar på store betongflater i regjeringskvartalet, byggjer på fylgjande tanke: Plassert innanfor veggane hjå den norske regjeringa, er vimplane ei påminning, eit memento, om det folket som har gitt henne fullmakt og tillit til å styra».

Frå fotomaterialet har ho valt ut to frosne vimpel-augneblinkar, ein lett gjenkjenneleg, den andre meir forvanska. Fem vimplar på kvar side av veggen, alle på monokrom bakgrunn i kontrasterande farge. Skissene er skanna og eit rutenett gjer at ho kan overføra dei til veggen med stor presisjon.

– Eg har ein assistent som gjer grunnarbeidet i sommar, deretter håpar eg å kunna måla resten sjølv.

Skilnaden på gode og dårlege strok

Skissene har Slaattelid arbeidd seg fram til i akryl. Etter det har ho, med god hjelp frå fagfolk i målarbransjen, funne fram til same nyansar i industriell veggfarge, også dette akryl. I tillegg til form og skala, er farge eit viktig verkemiddel for Slaattelid, sterke fargar i kombinasjon med lyse, mørke og svake.

– Veggen som vender innover i bygget er «temperert», med ein meir inderleg karakter enn den andre, slik eg ser det. Den som vender mot plassen utanfor, responderer i større grad på dagslyset. Eg lente meg etter kvart på intuisjon og sansing, framfor å konferera med det eg visste om farge. Fargearbeidet var ein intens, genuint malerisk prosess, nemleg å samanhalda ti skarpt avgrensa fargar som ein klang, fyrst på ei side av veggen, og deretter, med eit anna uttrykk, på den andre.

Når me møtest, er ho i gang med utprøving av malinga ho skal bruka. Ho undersøkjer kva fysiske eigenskapar dei ulike fargane har, og korleis påføringa kan gjerast på ein måte som ser bra ut, både på avstand og på nært hald.

– Med tida lærer du deg skilnaden på gode og dårlege strok, seier ho.

Det handlar ikkje om personleg schwung, men om kva som legg seg til ro og derfor vert autoritative markeringar av ei flate.

– Veggflata skal ha ei utføring som er like god som den nydelege betongflata eg går laus på. Og på store flater, som her, er det eit spørsmål om korleis handa arbeider.

Interesse for det grafisk enkle

Om det å jobba i seriar, seier Slaattelid at gjentakinga er nyttig for å nærma seg kjernen i ein idé. Ho har arbeidd med omrisset av bokstavar, figurar og landskap, det siste i Stempel-serien, som fyrst kom til i 1996 og som ho framleis gjer nye versjonar av.

– Eg har hatt ei interesse for det som er grafisk enkelt, ei lettfatteleg form med sterk vilje, men der meldinga er uviss. I ettertid ser eg at dette har vore eit ideal.

I utstillinga Blason på Kristiansand Kunsthall i 2022 utforska Slaattelid våpenskjoldet som figur og rammeverk.

– Skjoldet har likskap med vimpelen, seier ho, som teikn og kulturell kode. Båe er kjølige, matter-of-fact, kanskje med obskur tyding. Det er eit godt utgangspunkt for å gje liv til eit motiv. Ein vimpel som smell ustyrleg i vinden, er levande og utlevert.

Arbeida skal ikkje ha for mykje på hjarta, ifylgje Slaattelid, og det dei melder treng ikkje liggja heilt oppe i dagen.

– Om resultatet kjem som ei overrasking, sjølv for kunstnaren, er det ein god ting. Det vil nok heilt sikkert verta tilfellet i regjeringskvartalet.