Silketrykka viser skriftteikn frå ulike språk og frå ulike kjelder. Desse er skanna og lagt oppå kvarandre slik at dei skaper abstrakte motiv. Ein kjenner igjen teksten som skrift, men den er likevel ikkje mogleg å forstå. Slik blir kunstverka ei form for historiske manuskript med innhald som er blitt omarbeidd og brukt om igjen.
Kunstverka kan leie tanken til studentnotat. Motiva viser dermed både til det som skjer i bygget, og til korleis kunnskap blir utvikla og vidareformidla – i kvar og ein av oss og i eit større perspektiv gjennom at forsking blir til ny kunnskap ved at ein bygger stein på stein på tvers av språk og fagfelt.
Samtidig viser silketrykka til eit samansurium av stemmer. Dei er eit bilde på liva som utspeler seg ved ein utdanningsinstitusjon, og på relasjonane mellom alle dei ulike menneska som har sitt daglege virke her.
