Malstraumar og kvernsteinar er forbundne gjennom fleire mytologiske forteljingar. Utgangspunktet for Sidsel Bonde sitt kunstverk til FOH er den norrøne myten om jotnane Fenja og Menja og kverna Grotte. I korte trekk handlar myten om dei to kvinnene Fenja og Menja og kverna deira Grotte, som berre dei to er sterke nok til å bruke. Grotte er magisk og kan male fred og lykke. Fenja og Menja blir tatt som slavar av danske kong Frode, men dei set seg sjølve fri gjennom å få kverna til å male fram ein hær. Etter det blir dei tatt som slavar av ein sjøkonge. Enda ein gong får dei hjelp av Grotte, som mel havet så salt at skipa går ned. Grotte endar til slutt på havsens botn, der midten av steinen dannar ein malstraum: «I havet var det sidan ein svelg der sjøen fell ned i kvernauga», står det hos Snorre. Dette forklarer også kvifor havet er salt, ei forteljing mange vil kjenne igjen frå folkeeventyra nedskrivne av Asbjørnsen og Moe. Myten blir ramma inn av landskapet omkring FOH, med kvernsteinsbrotet og den berykta malstraumen i Saltstraumen.
Kunstverket består av ein serie betongsirklar og illustrerer transformasjonen frå kvernstein til malstraum. Forma er inspirert av sirklar og formasjonar som Bonde har sett i steinbrota i Saksenvik. Betong er brukt for å skape ein følelse av at sirklane er ein naturleg del av betongveggen som dei er monterte på. Desse formasjonane skaper ein forbindelse til dei hundreår gamle sirklane i fjellveggen i Saksenvik og til den mektige Saltstraumen. I tillegg er ein mosaikk av granatglimmerskifer frå steinbrota med på å understreke tilhøyret til geologien, tradisjonane og historia på staden.